Het Innerlijk Kind in ons

Wat versta ik onder het innerlijk kind?

De term innerlijk kind is eigenlijk veel te beperkt, omdat het niet alleen om het (jonge) kind gaat dat wij ooit waren. Als ik het over het innerlijk kind heb, dan heb ik het over wie wij waren in de periode tussen het incarneren, de baarmoeder en ons 20e levensjaar.

Ik ga ervan uit dat we in de eerste 20 jaar van ons leven de lessen verzamelen die we nodig hebben om uiteindelijk in onze authentieke, autonome kracht te komen. Wij maken allerlei dingen mee die ons angsten, trauma's en emoties geven. Maar die emoties, angsten en trauma’s van toen, brengen ons uiteindelijk dichterbij onze kracht, missie en passie. Daarvoor is het absoluut noodzakelijk dat we het onderscheid leren maken tussen wie wij zijn als autonome persoon en hoe wij reageren als gevolg van de opgelopen trauma’s en emoties van toen. 

Het innerlijk kind is natuurlijk niet een fysiek aanwezig innerlijk kind in ons, maar de foetus, de baby, het opgroeiend kind, de puber of adolescent die we waren. In al deze fases lopen we een scala aan emoties en trauma’s op die zelden volledig zijn verwerkt. Door het niet verwerken van gebeurtenissen uit het verleden, kun je eigenlijk stellen dat het kind of de puber die je toen was in ons achterblijft en niet verder kan groeien door deze gebeurtenissen, waardoor je als het ware blijft hangen in de gebeurtenis en de emoties die daarmee samenhangen. Het kan daarom zijn dat we als volwassene soms reageren als een kind. Eigenlijk kun je stellen dat we dan reageren vanuit de emoties die we toen hebben opgelopen en misschien niet hebben kunnen uiten of verwerken.

Waarom blijft zo’n kind-deel hangen in haar of zijn ontwikkeling?

De reden waarom zo’n kind achterblijft of zo’n kind ontstaat, is dat we gebeurtenissen niet voor niets meemaken en er iets uit mogen of soms zelfs moeten leren. Anders is het zinloos wat we meemaken. Stel dat je als kind een verhuizing meemaakt die voor jou traumatisch is geweest en emoties heeft opgeleverd als: in de steek gelaten worden, vriendjes moeten achterlaten, afscheid moeten nemen enz, dan kan het zijn dat zolang dit ‘trauma’ er nog in zit, jij jouw hele leven moeite blijft houden met afscheid nemen of dat mensen uit je leven verdwijnen. Het kan zijn dat jij je steeds onveilig voelt op een nieuwe plek, omdat jij je toen zo hebt gevoeld, maar misschien niet voldoende bent gehoord.

Het verschil tussen een plekje geven of verwerken

Om geen last meer te hebben van afscheid nemen in jouw huidige leven, is het belangrijk dat je de gebeurtenis van toen (de verhuizing) opnieuw gaat beleven en verwerken. 

Het verweken is een essentiële fase en absoluut iets anders dan een plekje geven. Een plekje geven is de gebeurtenis opslaan, er niet meer aan denken en zoveel als mogelijk uit je systeem verwijderen. Verwerken is er echt mee aan de slag gaan en er dingen uit leren. Gebeurtenissen die je een plek hebt gegeven zullen ons hele leven meetrillen, waardoor het dus kan zijn dat jij je hele leven last blijft houden van een gebeurtenis van toen. Door te gaan verwerken haal je de lessen uit gebeurtenissen en worden emoties omgezet in krachten. 

Conclusie

Een verwond innerlijk kind dat opspeelt vraagt om aandacht en niet om afwijzing. Met andere woorden: we moeten als volwassene het kind niet 'worden', ons niet laten overnemen en ernaar handelen, maar we moeten gaan leren wat dat kind ons te vertellen heeft. Dus: wat heb ik toen gemist, welke betekenis heb ik gegeven aan de gebeurtenis, welke overtuigingen heb ik over mezelf geïnstalleerd en wat heb ik uiteindelijk uit die gebeurtenis kunnen leren. Pas dan halen wij kracht uit beladen gebeurtenissen van toen. Pas dan kan het innerlijk opgroeien, losgelaten en getransformeerd worden.